Τώρα κλαίμε;

Όταν επί 3 χρόνια στο ΔΣ φώναζα ότι είμαστε συνυπεύθυνοι για την οικονομική εξαθλίωση των συναδέλφων και όταν φώναζα για το ταμείο αρωγής να αυξήσουμε το αποθεματικό…

Όταν διαφωνούσα για ορισμένα έξοδα όπως τις διαφημίσεις και προτιμούσα να δώσουμε τα χρήματα στο αλληλεγγύης, ήμουνα γραφική…

Επί τρία χρόνια έχω ζήσει  από κοντά την απόλυτη εξαθλίωση των συναδέλφων:

-      Μητέρες φαρμακοποιοί να μην έχουν την δυνατότητα να πληρώσουν τα αντικαρκινικά φάρμακά τους

-      Χειρουργημένες να μπορούν να δώσουν 1000 ευρώ στον γιατρό τους

-      Φαρμακοποιοί που τους παρασύρανε οι αποθήκες με επιταγές ευκολίας και τους τα πήρανε όλα μέχρι και τα σπίτια

-      Κρίσεις πανικού από συνάδελφο μέσα στο φαρμακείο μου

-      Φαρμακοποιοί που από δάνεια factoring να έχουν καταστραφεί από τις καταβολές των τόκων, να τους ρωτάνε τα εγγόνια τους «γιαγιά θα έχουμε αύριο το σπίτι μας;»

-      Φαρμακοποιοί να κλείνουν τα φαρμακεία τους και  να ψάχνουν να πουλήσουν τα έπιπλα τους

-      Συνάδελφοι κλείνουν τα φαρμακεία τους όπως –όπως για να μην καταλήξουν στη φυλακή

-      Συνάδελφοι να πουλάνε τα κοσμήματά τους να καλύψουν επιταγές

-      Συνάδελφοι να παρακαλάνε για άλλα δάνεια

-      Συνάδελφοι να ανακαλούν τα παιδιά τους από τις σπουδές τους γιατί δεν μπορούν να τους στέλνουν άλλα χρήματα

-      Το επιστέγασμα η αυτοκτονία…

Θλίβομαι γιατί αυτός ο πατέρας θα μπορούσε να είχε σωθεί… ίσως η αξιοπρέπεια του δεν του επέτρεπε να ζητήσει βοήθεια.

Ποτέ δεν είναι αργά.

Το πρώτο μας μέλημα στην Παναττική Φαρμακευτική Συνεργασία είναι να γίνει ένα Ταμείο αρωγής – κατόπιν πρότασής μου  στον ΠΦΣ και θα υλοποιηθεί σύντομα.

Γιατί πρέπει να σταθούμε σαν κλάδος δίπλα στους συναδέλφους μας που πάσχισαν μια ζωή πίσω από τον πάγκο.

Ρένα Μπογδάνου